Doorgaan naar hoofdcontent

Gevoel

Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. Hoe voelt het om te lopen, wat voel je, waar voel je het. Soms gaat het lopen vanzelf. Stap voor stap, zwevend over het asfalt. Als een geoliede machine. Geweldig. Ik herinner me een finish van de 30 kilometer bij de Groet uit Schoorl. De laatste drie kilometer gingen razendsnel. Alle passen waren raak. Bij de finish had ik zelfs het gevoel over de hekken te kunnen springen. Heerlijk!

In Amsterdam ben ik wel eens slecht gefinisht. Ik heb er een blog over geschreven. Maar mijn laatste finish in Amsterdam was super. Op 30 kilometer wist ik het al. Ik zou die dag mijn doel ruimschoots halen! Met gemak. Na 35 kilometer kreeg ik het heus nog zwaar. Ik heb zelfs nog even gewandeld. Maar continue met een glimlach. Bijna euforisch was mijn finish. Heerlijk, en het herstel vergelijkbaar!

Toch kan het ook anders. Moeizaam. Pijn in je lijf. Voeten, knieën, bovenbenen. Je bovenlijf, armen, schouders, ribben. Bonken, bij iedere stap die je zet. Of nog erger, onderweg zijn en geparkeerd raken, op slot gaan. Alles in je roept je om te stoppen, om niet verder te gaan. Een schreeuwend lichaam, een gevecht tegen jezelf.

De marathon van Rotterdam was weer een wijze les. Het lopen ging vrij vanzelf. Niet te hard, maar superstabiel. Maar de gedachten liepen vast. En opeens, de handrem erop. Een vastloper. Hopeloos gevoel. Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. En als alles in balans, is gaat het vanzelf. Er is dus nog genoeg om op te trainen. Vooral op mijn eigen balans!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Een reactie posten
Meer lezen

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
2 reacties
Meer lezen

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Een reactie posten
Meer lezen