Stappen, passen, tik tik, een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, een, twee, drie, vier, eigen tempo. Zwaaien met de armen, wijzen naar de middellijn. Iets voorover, ontspannen in de schouders. Adem in, rustig uit. Meer uitademen Jeroen, ontspannen.
Ik heb al ruim een week niet gelopen. De laatste keer was vorige week zondag. Garmin viel uit, maar ik heb toen relatief hard en goed gelopen. Ruim twintig kilometer, allemaal ruim binnen de 5 minuten. Ik moet er dus wel klaar voor zijn. Twijfel. Is er altijd. Maar, zwaar wordt het toch wel. Begin van de voorbereiding was goed. Lekker en veel getraind, hard gelopen. Laatste deel niet. Veel te druk. Te druk met andere dingen. En druk in mijn hoofd. Afleiding, lekker lopen, genieten. Uitdaging overwinnen, pijn overwinnen. Rotterdam komt eraan, focus!
Vandaag is het slecht weer. Koud en regen. Maar gisteren is er ook al niks van gekomen. Uitwijken naar de Kerkstraat dan maar. Ik heb geen zin om nat te worden, hoewel me dat volgende week niks uitmaakt! Binnen dus. Op de loopband. Saaier kan bijna niet. Maar wel met lekkere muziek. Mr. Jones (Counting Crows), maar ook Tiesto, Armin van Buuren, U2 en David Guetta. Lekker hard, want er is toch niemand hier! Twintig minuten inlopen op 13,5 kilometer per uur, even wat drinken, even wat rekken. Na een kleine rust ga ik weer verder. Vijftig minuten op 13,5 kilometer per uur. Is dit mijn laatste training, of kan ik aankomende week nog wat lopen. We zien wel. De training zit hem toch niet in deze laatste week, maar in de lange aanloop ervoor.
Nog zes dagen en dan is het zover. Volgens de countdowntimer op de website van de marathon zelfs minder dan zes. Ben ik er klaar voor. Natuurlijk, een marathon lopen begint pas na de 30, of eigenlijk na de 35 kilometer. En als je de 40 bent gepasseerd, weet je dat je dat laatste stuk ook wel kan halen. Desnoods kruipend. En ik ben in dat laatste stuk al een aantal keer zo diep gegaan dat ik weet dat ik dat ook wel overleef. Pijn op de borst, schreeuwende benen. Hamstrings in de kramp. Dreigende kramp in de kuiten. Diep in mezelf gekropen. Lopen met een waas voor de ogen. Gedragen door het publiek langs de kant, maar soms ook weer irriterend aan domme opmerkingen. Stom he, iets aantrekken van anderen? Als je zo moe bent, kan je niet meer helder denken. Een doel, de finishlijn. De beloning van het lijden en de start van nog meer pijn.
Vanaf vandaag ga ik mijn lijf instellen op het lopen van de marathon. Begint mijn laatste stuk in de voorbereiding. Komend weekend aan de carboloader. Rekening houden met mijn eten. Koude macaroni met druiven en mosterd dille saus van Hela. Pannenkoeken en bananen. In mijn gedachten moet ik er klaar voor zijn. Klaar om de marathon te lopen, klaar om de finishlijn te halen. En dat gaat me lukken.................denk ik.
Ik heb al ruim een week niet gelopen. De laatste keer was vorige week zondag. Garmin viel uit, maar ik heb toen relatief hard en goed gelopen. Ruim twintig kilometer, allemaal ruim binnen de 5 minuten. Ik moet er dus wel klaar voor zijn. Twijfel. Is er altijd. Maar, zwaar wordt het toch wel. Begin van de voorbereiding was goed. Lekker en veel getraind, hard gelopen. Laatste deel niet. Veel te druk. Te druk met andere dingen. En druk in mijn hoofd. Afleiding, lekker lopen, genieten. Uitdaging overwinnen, pijn overwinnen. Rotterdam komt eraan, focus!
Vandaag is het slecht weer. Koud en regen. Maar gisteren is er ook al niks van gekomen. Uitwijken naar de Kerkstraat dan maar. Ik heb geen zin om nat te worden, hoewel me dat volgende week niks uitmaakt! Binnen dus. Op de loopband. Saaier kan bijna niet. Maar wel met lekkere muziek. Mr. Jones (Counting Crows), maar ook Tiesto, Armin van Buuren, U2 en David Guetta. Lekker hard, want er is toch niemand hier! Twintig minuten inlopen op 13,5 kilometer per uur, even wat drinken, even wat rekken. Na een kleine rust ga ik weer verder. Vijftig minuten op 13,5 kilometer per uur. Is dit mijn laatste training, of kan ik aankomende week nog wat lopen. We zien wel. De training zit hem toch niet in deze laatste week, maar in de lange aanloop ervoor.
Nog zes dagen en dan is het zover. Volgens de countdowntimer op de website van de marathon zelfs minder dan zes. Ben ik er klaar voor. Natuurlijk, een marathon lopen begint pas na de 30, of eigenlijk na de 35 kilometer. En als je de 40 bent gepasseerd, weet je dat je dat laatste stuk ook wel kan halen. Desnoods kruipend. En ik ben in dat laatste stuk al een aantal keer zo diep gegaan dat ik weet dat ik dat ook wel overleef. Pijn op de borst, schreeuwende benen. Hamstrings in de kramp. Dreigende kramp in de kuiten. Diep in mezelf gekropen. Lopen met een waas voor de ogen. Gedragen door het publiek langs de kant, maar soms ook weer irriterend aan domme opmerkingen. Stom he, iets aantrekken van anderen? Als je zo moe bent, kan je niet meer helder denken. Een doel, de finishlijn. De beloning van het lijden en de start van nog meer pijn.
Vanaf vandaag ga ik mijn lijf instellen op het lopen van de marathon. Begint mijn laatste stuk in de voorbereiding. Komend weekend aan de carboloader. Rekening houden met mijn eten. Koude macaroni met druiven en mosterd dille saus van Hela. Pannenkoeken en bananen. In mijn gedachten moet ik er klaar voor zijn. Klaar om de marathon te lopen, klaar om de finishlijn te halen. En dat gaat me lukken.................denk ik.
Reacties
Een reactie posten