(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Twee en veertig kilometer en honderd vijf en negentig meter. Als je het voluit schrijft is het al veel. Veel meer dan tien Engelse mijl. Een eigen benaming voor een afstand. De marathon, ontstaan uit een verhaal in de griekse oudheid. Genoeg verwarring, want is het verhaal waar? Of verwijst eigenlijk naar de spartathlon, een afstand die vele malen langer is? En het meest trieste van het verhaal is dat de hoofdpersoon dood ging. De afstand is absoluut. De beleving is relatief. Hoeveel tijd gebruik je ervoor, en hoe intensief belast je jezelf. Blijf je (ruimschoots) binnen je vermogen, zoek je naar je grens, of ga je erover heen. De werkelijke belasting van een marathon is persoonlijk en relatief. De toppers zijn allemaal uitermate goed getraind, en zullen op de toppen van hun kunnen lopen (neem ik aan). Toch is de tijd die zij lopen in energieschuld niet echt lang! Iemand die vier uur over de marathon loopt en ook op de toppen van zijn kunnen loopt, is veel langer geconfronteerd met e

Volmaakte perfectie. Synergie. Adembenemend mooi. Samenspel zoals in de essentie bedoeld is. Ieder detail, iedere beweging, ieder geluid. Het ritme van complete volmaaktheid valt samen in het moment. En voor je het weet is het weer voorbij. Dit soort momenten kan je plaatsen op veel situaties. De band die voor een megapubliek zijn mooiste moment beleeft. Die het perfecte samenspel laten overvloeien in de volmaaktheid van het geproduceerde geluid. Het publiek dat uit zijn bol gaat, bevangen door emotie. Of is het een dribbel van messie. Vanuit het niets, onbevangen met een versnelling die messcherp de defensie van de tegenstander doorsnijdt, meestal afgerond met een lobje. Het publiek dat bevangen door emoties en enthousiasme volledig uit zijn dak gaat. De eenvoud van de actie gelardeerd met een dosis spelplezier die je hoopt te verwachten bij elke voetballer. Het geluid van het juiste ritme van je looppatroon. Het zwevende gevoel van iedere stap die je zet. De ademhaling die acht

Het was weer een drukke week. Vol met leuke dingen. Corestability met de Beemstermasters, die als doel hebben om de roparun te lopen, organiseren en regelen voor de NVFS, naar de snijzaal in het Erasmus MC, behandelen op het voetbalveld, training geven op het hockeyveld, coachen op het voetbalveld, helpen met coachen op het hockeyveld, tussendoor lekker werken en de tweede training van #bijmanmarathontraject. En zelf hardlopen natuurlijk! Vanmiddag was het tijd voor een lange training. Carboloader erin, colasqueezy's mee en op pad. Met Louis. Rondje ringvaart, via Ilpendam. Prachtige route, in alle rust. Begeleid door regenval en een stevige bries. En zoals altijd draaide de wind tijdens het lopen. Op onverwachte momenten wind mee, maar vooral ook wind tegen. Tot Ilpendam liep het prima. Lekker hard zelfs. Maar bij het openschuiven van de hemel, werd het lopen bij mij wroeten. Worstelen met mezelf, alsof ik het asfalt inkroop, in plaats van dat ik eroverheen vloog. Hoge ademhal

Tijdens mijn eerste Alpe d'Huzes leerde ik hem kennen. Louis. Een aardige vent, manueel therapeut en één van de honderd deelnemers van dat jaar. Zes keer de alp op, en regelmatig lag hij bij mij op de bank. Pijn genoeg, maar toch was hij al 's middags klaar. Lekker met een biertje in het zonnetje, nagenietend van zijn prestatie. Zijn drijfveren kende ik toen nog niet. Maar de volgende dag in de volle zon, aan het zwembad van camping La Piscine hadden we een prettig gesprek. In de aanloop van het jaar daarop, reden we samen naar bijeenkomsten toe. Nodigde ik hem uit op regiobijeenkomsten van de NVFS. En in de week op de alp, hadden we meer contact. En de klik was er ook. Louis sprong af en toe bij in de medische tent, als hulp voor het medisch team. Maar deelnemen aan AD6 was nog steeds zijn belangrijkste doel. De twee jaar daarna was hij al vast onderdeel van het medisch team. Mijn laatste jaar, was zijn eerste jaar als niet deelnemer. Maar als onderdeel van het medische te

Een hele stapel blogs heb ik al geschreven. Over hardlopen, over fysiotherapie, over een boom, of over cola. Allemaal onderwerpen die me aan het hart liggen. Allemaal beschreven uit mijn gevoel. Vorige week sprak ik mijn broer. Hij leest ook mijn blogs. En hij haalde iets aan wat ik in mijn gevoel niet opgeschreven had. In ieder geval niet zo bedoelt. Interpretatie, hij sprak zelf over een zender en een ontvanger. Denk eens niet aan een appel. En warempel, waar denk je aan.....En wat voor appel? Een groene, een rode, een kist of een appelboom. Een kunstwerk van Karel Appel, een peer (omdat je denkt dat dat een appel is), een apple. Of denk je gewoon aan poepen, omdat je altijd aan poepen denkt? Communicatie. Lastig dus. Je schrijft, geeft een gevoel mee, maar de lezer interpreteert. Maakt het niet minder leuk, want ik krijg genoeg reacties. En, communicatie is zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten....

In de drukte van mijn bestaan is geen schema te krijgen. Alles is leuk en er is zoveel te doen. Hardlopen heeft daar wel zijn bestaansrecht in gekregen. Loopweken, loopjaren. Ik loop iedere week, probeer dat te structureren. Dat betekent nu dat ik op donderdag samen met Louis op pad te ga. Om intervaltraining te doen. En ik probeer in het weekend op weg te gaan voor een lange duurloop. Hoewel op zaterdag hockey en voetbal van de kinderen voor gaat! Op zondagavond ga ik sowieso naar de kerkstraat. Om corestability training te doen. Of soms om te intervallen op de loopband. Op dinsdagavond ben ik thuis voor de kinderen. Overdag werk ik. Op woensdag ga ik tegenwoordig naar de snijzaal. Daarvoor en daarna werk ik. Op vrijdag werk ik en geef ik daarna hockeytraining. Blijft de maandag over, want op donderdag loop ik al. Toch lukt dat niet vaak. Rest me dus maar twee trainingen in de week. Ik loop de marathon van Rotterdam. Lijk op schema te liggen voor een fatsoenlijke tijd. Maar via

Het was tijdens de eerste weken van mijn tweede stage als student fysiotherapie. Ik weet het nog goed. We moesten wekelijks naar een praktijk in Sloten, Amsterdam. Peter Lunacek, toendertijd een vooraanstaand manueel therapeut was de docent. De bedoeling was dat drie studenten een patient zouden 'doen'. Eén de ondervraging (de anamnese), één het onderzoek en één de behandeling. Ik had net mijn eerste stage afgerond in verpleeghuis 'Overwhere'. Als een brok dynamiek door een verpleeghuis. Een erg positieve stage, maar ik kan me voorstellen dat de medewerkers daar gillend gek van me konden worden! Daarna naar Hoorn, als allereerste stagiaire van gezondheidscentrum Kersenboogerd. Mijn eerste weken waren zwaar, ik zag door de bomen het bos niet. Daar in Sloten was heel bijzonder. Ik was door de weken heen niet de eerste die aan de beurt was. Ik wist dus van de tactiek van de leraar. Was de oplossing van de student A, dan gaf hij als antwoord en volledig onderbouwt waaro

Afgelopen maandag werd er gebeld naar de praktijk. "Nee, mijnheer Bijman is niet aanwezig, waar kan ik u mee helpen?" De krant voor het onderdeel markant, zal wel een advetorial zijn, was de eerste ingeving van een collega. Maar nee, dinsdag, op een hectische ochtend, was daar een fotograaf en een journaliste. Benieuwd als ik ben, stelde ik de vraag: "en waarom ik"? Echt duidelijk was ze niet, maar vooral mijn blogs en tweets hadden de aandacht getrokken van de redactie van het Noorhollands Dagblad. Leuk, om te horen, vooral van mensen die dagelijks schrijven. Meestal schrijf ik de stukjes direct op. Ik ga zitten, begin te typen en het is er. De geboorte van een nieuwe blog. Soms ben ik trots, soms vindt ik het grappig, maar meestal ben ik tevreden. Ik heb ook een aantal concepten. Hersenspinsel die nog niet volmaakt zijn. Of ideeën die ik nog verder moet uitwerken. Toch was ik gisteren even stilgevallen. Geïmponeerd door alle reacties. Op facebook, met veel men

Als sportliefhebber van mijn leeftijd is het praktisch onmogelijk om in je leven niet geconfronteerd te zijn geweest met Mart Smeets. Van jongs af aan studio sport. Ik heb veel aan sport gedaan, maar misschien nog wel meer sport gekeken. Veel, heel veel Mart Smeets dus ook. Wielrennen, lange live etappes van de Tour, olympische spelen, schaatsen, ga zo maar door. De achtergrondprogramma's bij olympische spelen en tour de France hebben dan ook gretig aftrek gekregen in huize Bijman! Niet voor niets heb ik de tune van studio sport als ringtone. Vele boeken heb ik gelezen van Mart Smeets, misschien wel alle. Behalve zijn romans! En altijd met plezier. Goed gedocumenteerd, in korte en duidelijke stijl. Geprobeerd objectief te schrijven, maar vaak prachtig gelardeerd met een saus van enthousiasme. Soms ook cynisch en belerend, maar meestal een verrijking van mijn drift naar sportkennis! Mart Smeets wordt ouder, en hopelijk voor hem wordt hij heel oud. En de laatste jaren krijgt hi