Doorgaan naar hoofdcontent

Ode aan Evert

Een aantal jaar geleden kwam hij de praktijk binnen. Ongeluk gehad. Op de fiets aangereden door een auto. Een revalidatie met een verhaal.


Evert had al een uitgebreide ziekte geschiedenis. Vanaf zijn jonge jeugd dacht hij dat hij beperkt was. Veel dokters, veel operaties, vaak in het ziekenhuis. Een bezorgde omgeving, die hem wilde beschermen door hem 'in zijn hok' te houden.


Tijdens zijn revalidatie trainde hij veel met een fervent hardloper. Een gemotiveerde revalidant, die mooie verhalen kon vertellen over al zijn belevenissen tijdens vele hardloopevenementen in het verleden. Aangestoken door alle enthousiasme kwam Evert met de priemende vraag:"kan ik ook hardlopen Jeroen"? Als jou artsen geen belemmering zien, zie ik geen reden waarom jij het niet zou kunnen!; was mijn antwoord. En al snel eindigde Evert zijn revalidatie op de loopband. 


Van de lopende band ging hij over naar de buitenlucht, en na een tijdje zelf proberen, sloot Evert zich aan bij een van onze loopgroepen. Lopen werd een onderdeel van zijn leven en in het lopen vind hij zijn uitdagingen. Van Damloop naar halve marathon. Steeds harder, steeds beter.


Zijn stijl is herkenbaar. Geleid door zijn doorzettingsvermogen, gewapend door zijn hoge spierspanningen. In hoorbare tred doorbreekt hij zijn remmingen en overwint hij zijn beperkingen. Waar hij altijd heeft gedacht en gehoord dat hij dingen niet kon doen, of dat het beter (of verstandiger) was om het niet te doen, kwam daar toch een vraag naar de marathon. 


Met groen licht van zijn arts, na het lopen van een aantal dertig kilometers, kwam daar in 2011 toch die geweldige prestatie. Een diepe buiging voor een jongen die al zijn angsten en pijn heeft overwonnen. Die heeft aangetoond dat je met hardlopen kan doorbreken wat je altijd heb gevreesd en die heeft bewezen dat geen berg te hoog is.


Sinds hij is gaan hardlopen, is hij niet meer geopereerd. Is zijn gezondheid enorm vooruitgegaan. En heeft hij voor zichzelf bewezen dat doelen zijn te realiseren. En natuurlijk heeft hij nog zijn beperkingen, maar zijn remmingen heeft hij overwonnen. En daar ligt ook zijn gevaar, want waar is zijn grens? Maar daar is een enorme hoeveelheid kwaliteit van leven voor in de plaats gekomen. En als hij zo doorgaat, loopt hij binnenkort nog harder dan ik ook. 

Reacties

  1. Jeroen, ik ben zwaar onder de indruk en ook ik maak een diepe buiging richting Evert. Goed ook om dit soort achtergronden te weten van je medelopers. Bedankt voor dit mooie stukkie !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Vandaag liep ik een stuk op met Evert in de 4e Twiskemolenloop door een besneeuwd Twiske. Evert refereerde aan de blog dus nog even opgezocht en nagelezen. Indrukwekkend verhaal,Tot de volgende loop Evert !

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!