Doorgaan naar hoofdcontent

Lopen in de kou

He, he, het is eindelijk weer koud in Nederland. Kriebels bij de schaatsers onder ons. Komt er weer natuurijs? Hardlopen in de kou is leuk. Je moet je er wel goed op kleden, en je kan het ontzettend koud krijgen, maar toch. Ik kan me nog meerdere looprondjes herinneren die koud en geweldig waren.

Drie jaar geleden, mijn laatste lange looptraining in voorbereiding op Rotterdam. Net de deur uit, vier kilometer van huis, als het begint te sneeuwen. Dikke vlokken kleurden in korte tijd de omgeving spierwit. Een prachtig gezicht en een heerlijke entourage om in te lopen. Midden in het Jisperveld, van god en iedereen verlaten, merk ik hoe blij ik ervan wordt. Op een weggetje tussen Purmerland en Purmerend zijn de wilgen bedekt met een prachtige dik pak sneeuw. Heerlijk zoals mijn stappen kraken. Op het laatste stuk langs de Where wordt het wel kouder. De wind trekt aan, en het laatste stukje terug is afzien. Maar het rondje was verder heerlijk.

Twee jaar terug liep ik in Schoorl. De 30 kilometer Groet uit Schoorl, in de prachtige bossen en duinen aldaar. Rondom het vriespunt, en sneeuw lag er al die hele winter. Zonder hartslagmeter, zonder horloge. Gewoon lekker lopen, dat was mijn doel! Rustig van start, stabiel op de tien en de twintig kilometer. En hoewel het lang niet mijn snelste dertig kilometer was, waren die laatste drie kilometer wel supersnel. Wat heerlijk, daar in die kou en in die sneeuw in Schoorl. Ik had bij de finish zelfs het gevoel dat ik zo over de hekken kon springen.

Afgelopen jaar moest ik op een zaterdag invallen bij onze loopgroep. Slechts vijf lopers waren op komen dagen op een ochtend dat er een dik pak sneeuw was gevallen. Voor een aantal van hen was het zelfs nieuw, lopen in de sneeuw. De sneeuw was vers en nog maagdelijk wit. Onze sporen waren de eerste die in de sneeuw getrokken werden. Centimeters diep. De passage van het Zuiderpad en de Volgerweg met een dik pak sneeuw, laten me wederom beseffen hoe mooi de Beemster is! Want als je er zo vaak gelopen of gefietst hebt, vergeet je dat wel eens. Met een super-enthousiaste groep lopers arriveerde ik een uur later weer op de Kerkstraat!

Morgen ga ik 25 kilometer lopen. Trainen voor Schoorl, opnieuw in aanloop naar Rotterdam. Ik lees zojuist op teletekst dat er kans is dat het gaat sneeuwen. Ik heb nu al zin in de dag van morgen......

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!