Doorgaan naar hoofdcontent

Frans rondje

Op Vakantie in Frankrijk, afgelopen zomer, schreef ik het volgende:

Lopend door het Franse land probeer ik mezelf in gang te houden. De laatste twee maanden heb ik wat minder gelopen. Zeg maar low profile. En nu ben ik me weer aan het voorbereiden op een doel in het najaar. Welk doel weet ik nog niet, maar dat zal er nog komen.
De weg is glooiend, maar de start is heuvel af. Mijn tempo ligt te hoog, want ik voel druk op mijn buik en mijn darmen. Natuurlijk zijn dat ook tekenen van mijn lijf dat de vorm er niet is. Mijn hersenen willen duidelijk meer dan mijn lichaam aankan. na een aantal kilometers ligt het tempo nog steeds hoog. Dat moet ook wel, want ik passeer een aantal tegenliggers. Hollanders die op vakantie zijn, en die net als ik zonodig moeten? En natuurlijk vind ik dan dat het er goed uit moet zien. Wie hou ik voor de gek?
M’n tempo begint al te normaliseren als ik een kruispunt op mijn route krijg. Linksaf is een korte ronde, maar naar rechts kan ik een heen en weertje maken om de tien vol te maken. Ik kies toch voor het serieuzere werk en ga rechtsaf. Spijt heb ik niet, en mijn cadans begint volgens mijn normale marathontempo te verlopen. Met die wetenschap dat ik nu maar tien kilometer loop.
Toch lijkt het erop dat ik lekker loop, waarschijnlijk ben ik weer door die zure appel heen. Maar vrij loop ik nog niet. Ik loop te werken, te harken, ondanks dat ik me probeer te concentreren op mijn techniek.  Wat me opvalt is dat ik sneller loop als het omhoog gaat, terwijl mijn gevoel zegt dat ik harder ga als ik naar beneden loop. Zo zie je maar, soepel gaat het nog niet, de cadans moet nog komen. Als ik na de tien rustig terugwandel naar de camping, schaam ik me bijna voor de wandelaars die ik tegenkom. Waarom en voor wie? Ach ik loop toch ook voor mezelf.....

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Een reactie posten
Meer lezen

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
2 reacties
Meer lezen

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Een reactie posten
Meer lezen