Sommige momenten in je leven zijn poëzie. Gebeurtenissen die je je hele leven niet vergeet. Die je graag verteld, om het graag nog eens te beleven. Een geur, een kleur, een geluid of een plaats....Allemaal triggers om je goede herinnering te laten herleven.
Mijn eerste marathon was in 2006, de marathon van Amsterdam. Lang getwijfeld, maar aangestoken door een sporter/patiënt, had ik me toch ingeschreven. Eens in mijn leven. Dat dacht ik toen nog. En mijn voorbereiding was grillig en verbijsterend. Twee keer liep ik een wedstrijd over dertig kilometer mee. Mijn debuut in Amsterdam Noord was redelijk, met een slechte finish over de laatste drie kilometer. En mijn tweede dertig tijdens de Twiskemolenloop, is waarschijnlijk de slechtste loop die ik ooit gedaan heb. De avond er voor te zwaar getafeld bij "Effe Anders". En oeh wat voelde ik me slecht die dag!
Een week voor de marathon werd ik ziek. Verkouden, hoesten en koorts. Net iets wat je beter niet kan hebben voor een marathon! Eigen huisarts (ook een marathonloper) was er niet, en zijn vervanger gaf mij (de overigens verstandige mededeling) om dan maar niet te lopen. Dat paste niet in mijn vocabulaire, dus op woensdag was de griep uit mijn lijf verdwenen!
Van voeding en lopen wist ik nog helemaal niks. Laat staan van alle andere carbo-loaders en gelletjes die er te verkrijgen zijn. Maar de zondagochtend van de marathon voelde ik me topfit. Klaar voor de start, klaar om mijn marathon te finishen! Het opzwepende gevoel van de start in het Olympisch stadion, bevestigde mijn gevoel volledig.
Halfweg ging het goed. Oudekerk aan de Amstel gerond, nog niet wetende dat het saaiste stuk van de marathon nog komen moest. En het zwaarste stuk! Bij het verlaten van de Amstel werd het al zwaar, hoewel ik op koers lag voor een drie dertig. Drinkpost 25 km werd het eerste stukje wandelen, maar op ongeveer dertig kilometer ging het licht bij me uit! Harstslag zakte naar 120, en kon ik niet meer omhoog krijgen. En door in het diepste van mezelf te kruipen, ben ik op zoek gegaan naar overleving! Mijn tactiek om de finish te halen. Opgeven was geen enkele mogelijkheid. De Indische buurt was een zwart gat, de aanloop naar het Vondelpark een drama, maar het Vondelpark zelf al een klein lichtpuntje in het besef dat de finish naderbij komt!
Je komt in een groepje lopers terecht die dezelfde strijd leveren als jij. Een Spanjaard die me een aantal keer meesleurt, moet ik op een gegeven moment met hevige kramp in zijn kuiten achterlaten. "Go on, just finish..."; is wat hij me naroept. Mijn longen branden, mijn benen zijn bijna gevoelloos van de pijn, van de schreeuw om zuurstof. Mijn armen, mijn rug, overal vermoeidheid en pijn. Maar toch maakt een euforisch gevoel van blijdschap zich meester over mijn lijf als ik het Stadionplein nader, en weet ik bij het binnenlopen van het Olympisch stadion zowaar nog sprintje te trekken. Tranen biggelen over mijn wangen van emotie. Een overwinning op mezelf!
Bibberend van de kou, kan ik praktisch geen stap meer zetten. En als ik de foto's van dat moment nog terugzie, voel ik wederom de pijn die ik op dat moment had. Drie keer ben ik op mijn rug op de grond gaan liggen, voordat ik het stadion kon verlaten. En als een oude man zonder rollator ben ik strompelend naar de Sporthallen 'gekropen'.
En daar was dat magische moment! In de mensenmassa bij het binnen schuifelen van de sporthallen zag ik een klein koelkastje. Met in dat koelkastje een overheerlijk flesje 'Coca Cola'. "Alstjeblieft Linda?", was het enige dat ik kon uitbrengen. Maar dat was by far het allerlekkerste wat ik ooit gedronken heb!
Mijn eerste marathon was in 2006, de marathon van Amsterdam. Lang getwijfeld, maar aangestoken door een sporter/patiënt, had ik me toch ingeschreven. Eens in mijn leven. Dat dacht ik toen nog. En mijn voorbereiding was grillig en verbijsterend. Twee keer liep ik een wedstrijd over dertig kilometer mee. Mijn debuut in Amsterdam Noord was redelijk, met een slechte finish over de laatste drie kilometer. En mijn tweede dertig tijdens de Twiskemolenloop, is waarschijnlijk de slechtste loop die ik ooit gedaan heb. De avond er voor te zwaar getafeld bij "Effe Anders". En oeh wat voelde ik me slecht die dag!
Een week voor de marathon werd ik ziek. Verkouden, hoesten en koorts. Net iets wat je beter niet kan hebben voor een marathon! Eigen huisarts (ook een marathonloper) was er niet, en zijn vervanger gaf mij (de overigens verstandige mededeling) om dan maar niet te lopen. Dat paste niet in mijn vocabulaire, dus op woensdag was de griep uit mijn lijf verdwenen!
Van voeding en lopen wist ik nog helemaal niks. Laat staan van alle andere carbo-loaders en gelletjes die er te verkrijgen zijn. Maar de zondagochtend van de marathon voelde ik me topfit. Klaar voor de start, klaar om mijn marathon te finishen! Het opzwepende gevoel van de start in het Olympisch stadion, bevestigde mijn gevoel volledig.
Halfweg ging het goed. Oudekerk aan de Amstel gerond, nog niet wetende dat het saaiste stuk van de marathon nog komen moest. En het zwaarste stuk! Bij het verlaten van de Amstel werd het al zwaar, hoewel ik op koers lag voor een drie dertig. Drinkpost 25 km werd het eerste stukje wandelen, maar op ongeveer dertig kilometer ging het licht bij me uit! Harstslag zakte naar 120, en kon ik niet meer omhoog krijgen. En door in het diepste van mezelf te kruipen, ben ik op zoek gegaan naar overleving! Mijn tactiek om de finish te halen. Opgeven was geen enkele mogelijkheid. De Indische buurt was een zwart gat, de aanloop naar het Vondelpark een drama, maar het Vondelpark zelf al een klein lichtpuntje in het besef dat de finish naderbij komt!
Je komt in een groepje lopers terecht die dezelfde strijd leveren als jij. Een Spanjaard die me een aantal keer meesleurt, moet ik op een gegeven moment met hevige kramp in zijn kuiten achterlaten. "Go on, just finish..."; is wat hij me naroept. Mijn longen branden, mijn benen zijn bijna gevoelloos van de pijn, van de schreeuw om zuurstof. Mijn armen, mijn rug, overal vermoeidheid en pijn. Maar toch maakt een euforisch gevoel van blijdschap zich meester over mijn lijf als ik het Stadionplein nader, en weet ik bij het binnenlopen van het Olympisch stadion zowaar nog sprintje te trekken. Tranen biggelen over mijn wangen van emotie. Een overwinning op mezelf!
Bibberend van de kou, kan ik praktisch geen stap meer zetten. En als ik de foto's van dat moment nog terugzie, voel ik wederom de pijn die ik op dat moment had. Drie keer ben ik op mijn rug op de grond gaan liggen, voordat ik het stadion kon verlaten. En als een oude man zonder rollator ben ik strompelend naar de Sporthallen 'gekropen'.
En daar was dat magische moment! In de mensenmassa bij het binnen schuifelen van de sporthallen zag ik een klein koelkastje. Met in dat koelkastje een overheerlijk flesje 'Coca Cola'. "Alstjeblieft Linda?", was het enige dat ik kon uitbrengen. Maar dat was by far het allerlekkerste wat ik ooit gedronken heb!
Reacties
Een reactie posten